Auteur: Wouter Bessels-ISBN: 978-90-826893-2-7
‘Voyage 31; Porcupine Tree en Steven Wilson in Nederland’ van muziekjournalist Wouter Bessels is een absolute must voor de liefhebber van muzikale duizendpoot Steven Wilson. Naast de zeer gedetailleerde informatie over alle concerten van Wilson in Nederland [compleet met playlists, foto’s en concerttickets] leest het boek als een soort ‘coming of age’-roman. Het eerste optreden in Uden in 1994 brengt 40 toeschouwers op de been. Het voorlopig laatste in de AFAS Live in 2018 is met 6000 toeschouwers stijf uitverkocht.
De jeugdjaren van de in 1967 geboren Wilson komen uitvoerig aan bod evenals zijn belangrijkste muzikale invloeden [Pink Floyd, Beatles, XTC, Japan maar ook Abba]. Als een spons zuigt hij alle invloeden op die hij later in vele gedaanten op zijn publiek loslaat. Gedurende zijn hele carrière vecht hij tegen het door de media in leven geroepen stigma van genrelabels. Volgens Wilson legt dit zijn voortdurende ontwikkeling lam. Verandering is namelijk zijn belangrijkste credo.
In het boek volgen we de ontwikkeling van een schuchtere jongeman tot de zelfbewuste artiest die vaak moeilijke maar onvermijdelijke keuzes moet maken over o.m. het wel/niet voortzetten van zijn band Porcupine Tree, het stoeien met een nieuwe muzikale richting die hem steeds vervreemdt van een deel van het publiek [metal invloeden, jazz invloeden] en over het cruciale besluit om onder zijn eigen naam op te gaan treden met een op dat moment beter passende muziekstijl en begeleidingsband. Tussendoor komen enkele anekdotes aan bod zoals het optreden waar de setlist achterstevoren werd gespeeld. Wilson begon het concert met de groet: “Thank you for coming, good night”.
Ondergetekende is geen fan van het eerste uur. Mijn kennismaking met Porcupine Tree dateert uit 2006 tijdens Arrow Rock in Lichtenvoorde waar ik onder de indruk raakte van het destijds pas verschenen album ‘Deadwing’. In het prijsnummer ‘Arriving Somewhere, But Not Here’ weerspiegelt zich het complete oeuvre van een band die het begrip progressieve rock herdefinieerde. Ironisch detail: vanwege het vroege tijdstip en het uitblijven van de lichtshow gaat dit optreden volgens de auteur de boeken in als één van de minst spraakmakende.
Het boek sluit af met een viertal appendices over Wilson’s andere projecten [Incredible Expanding Mindfuck, Bass Communion, Cover Version en tenslotte Blackfield] evenals een bronoverzicht per hoofdstuk. Zijn project No-Man [eigenlijk No Man Is An Island Except The Isle Of Man] wordt elders uitvoerig beschreven.
Rob RIksen
