RELAXT VAKMANSCHAP

Het meest opzienbarende succes in de popgeschiedenis vind ik dat van de Dire Straits. Kortgeleden dacht ik er weer aan toen bekend werd dat op 03 november van dit jaar een mooie Dire Straits-box verschijnt met alle live-albums, waaronder het machtig mooie ‘Alchemy’ uit 1983.

In de jaren 80 was een fancy imago namelijk een belangrijk criterium voor succes. Naast de stijliconen Madonna, Prince en George Michael had je de glamourlookbands zoals Duran Duran, Spandau Ballet, Kajagoogoo, en Japan waar je van vermoedde dat ze in de loze studio-uurtjes bijklusten op een catwalk. Zelfs het sombermanneninstituut The Cure creëerde met zwart getoupeerd haar, make-up, lange zwarte kleding en spitse schoenen een trendy modefenomeen dat we kennen als ‘punky new wave-style’. Sober, ernst, maar tegelijkertijd onweerstaanbaar stijlvol. Ook de heavy metal, waar van oudsher een hip uiterlijk taboe was, onderging in de jaren 80 een metamorfose door namen als Bon Jovi, Europe, Def Leppard, Poison en Whitesnake. Strakke, stoere studs met de charme van Denim-modellen die elke zes weken bij de kapper zaten.

Tussen al dat glitter, glamour en oogverblindende pasteltinten was daar plots een Britse band met een imago zo saai als afwaswater en het sexappeal van een schoenendoos: de Dire Straits. De eerste twee albums verschenen in 1978 en 1979 [‘Dire Straits’ en ‘Communique’], maar het grote succes werd bereikt in de jaren 80 met de albums ‘Love Over Gold’, ‘Alchemy’ en de bestseller ‘Brothers In Arms’ uit 1986 waardoor de band een stadionvuller werd. Hun deal met Phillips [de uitvinder van de cd] maakte dat de band met ‘Brothers In Arms’ lange tijd de bestverkopende act op cd werd. Mijn vader werkte op de Philips-fabriek in Heerlen. Op zaterdagen ging ik wel eens met ‘m mee naar de personeelswinkel. Achter de kassa hing een grote bandposter met de slogan ‘The Dire Straits Collected On Philips Compact Disc’. Toen al had ik het idee naar een groepje maatschappijleraren te kijken waarvan de middelste [bandleider Mark Knopler] zich de pensioengerechtigde leeftijd al aan de horizon had gemeld.

Los van het oubollig voorkomen is er de muziek. Uitgezonderd de up-tempo hits ‘Walk Of Life’ en ‘Money For Nothing’ kabbelt menig Dire Straits-nummer voort met het tempo van een SRV-wagen. Niet zelden hebben de nummers een rock ‘n’ roll-achtig ritme als fundament [‘Walk Of Life’, ‘Industrial Disease’] en hoor je een slide-gitaar miauwen zoals we dat kennen uit de country. Het stemgeluid van Mark Knopfler is soms zo zeikerig alsof hij een week niet geslapen heeft.

Matcht dit alles met de muziek en de overexposure van de jaren 80? Volstrekt niet. En toch had de band een grote fanschare onder de pubers en jong volwassenen die beslist niet allemaal brave natuurkundestudentjes waren. Check de ‘Achemy’ dvd-uitgave om te zien hoe stoere jongeren in leren jacks en polsbandjes compleet los gaan. Veel van mijn poepruige, ontembare grunge-klasgenootjes met anti-commerciële principes hadden begin jaren 90 het laatste studioalbum ‘On Every Street’ op hun walkman. Soundgarden, Alice In Chains en Dire Straits…het kwam op mij zo wildvreemd over als een priester met een Slayer-shirt.

Ik ben beslist niet anti-Dire Straits. Oh, nee! Ik heb alle albums en de voorbestelling van de live-box is al gedaan. Het schrille contrast is hetgeen wat mij als kind van de Pac Man-generatie al drie decennia bezighoudt. Mijn overpeinzing besprak ik kortgeleden met een iets oudere muziekmaat. Naast zijn vermoeden dat oubolligheid juist verfrissend kan zijn in een tsunami van glitter en glamour [de strategie van de anti-attitude] omschreef hij de Dire Straits als een totaalproduct van ‘relaxt vakmanschap’. Twee woorden die de Dire Straits-formule eenvoudig samenvatten. Mark Knopfler zal er beslist mee instemmen. Ik zeer zeker.

Michel Scheijen