R.I.P. MEGA SATURN [2]

Gastcolumnist Wijnand schrijft een vervolg op de column ‘R.I.P. Saturn’ waarin hij vertelt over de escapades van twee muziekjunkies.

Michel Scheijen en ik stapten in onze rijdende ‘mancave’ en vervolgden onze weg keuvelend naar het muziekparadijs in Keulen. Nee, de gespreksonderwerpen gingen niet over de rijke historie van Keulen en niet over het culturele en architecturale erfgoed. Evenmin over de wereldberoemde, machtige gotische dom van Keulen met zijn hoogte van 157m.

Voor deze rit hadden de muziekjunkies als hoofdonderwerp [natuurlijk] voor de muziek gekozen…what else? Elk genre of onderwerp was niet veilig en kwam op de snijplank om aangesneden te worden. Bijvoorbeeld dat Donna Summer en Giorgio Moroder in 1977 binnen de muziekwereld een aardverschuiving teweegbrachten met ‘I Feel Love’, of over het baanbrekende ‘Zoolook’ van Jean Michel Jarre, of over de zin en onzin van een remaster, de verschillende koerswijzigingen van Tangerine Dream, of dat ‘Blade Runner’ van Vangelis voor mij de onbetwiste no.1 van alle soundtracks is. Michel stak niet onder stoelen of banken dat hij het album ‘Invisible Touch’ van Genesis afschuwelijk vind. Maar we waren het unaniem over eens dat Genesis één van de meest invloedrijke progrockbands aller tijden is [mijn favoriet: ‘A Trick Of The Tail’].

Ondertussen begon de audio apparatuur wat geluiden te produceren met progrock en bij ‘Close To The Edge’ van Yes deed Michel een tenenkrommende poging om zijn zangkwaliteiten te promoten “I get uuup, i get down”. En als ‘mademuzikant’ maakte ik tokkelende bewegingen op het dashboard om de toetsenpartijen voor mijn rekening te nemen.

Na enkele afslagen gemist te hebben, arriveerden we toch in het drukke Keulen en de hoge reusachtige kathedraal wierp een donkere schaduw op het stadsdeel dat we wilden bezoeken. Welke obscure items zullen wij in Saturn aantreffen? Eenmaal de auto geparkeerd te hebben in de dure parkeergarage van het statige Saturngebouw, snelden wij onze weg naar de muziekafdeling. Ieder op weg naar zijn favoriete artiest of band en elke vondst moest aan elkaar aanschouwd worden alsof een kind een lekkere lolly kreeg voorgehouden.

Het aantal graaibakken waren behoorlijk gereduceerd in vergelijking met mijn bezoek eind jaren 80, maar ik wist toch drie items te bemachtigen waaronder:

1. Klaus Doldinger – ‘Constellation’
2. John Foxx & Robin Guthrie -‘ Mirrorball’ [Foxx kennen we ten tijde van het vroege Ultravox en Guthrie van de Cocteau Twins]
3. Pat Metheny & Lyle Mays – ‘As Falls Wichita, So Falls Wichita Falls’

Na onze trofeeën betaald te hebben baanden we snel een weg naar buiten. Wat gaan we nog meer doen in deze prachtige stad? Een culturele trip met een toeristisch treintje door de Altstadt? De meest begeerde kebabzaak bezoeken op de Heumarkt? Of de gotische kathedraal bekijken? Nee, niks van dat alles…de cellofaantjes om de cd’s jeukten aan onze handen om verscheurd te worden. Dus na een snelle hap bij een backerei vervolgden we onze weg weer terug naar Unsere Heimat.

Op de terugweg vertelde ik Michel dat ‘Constellation’ van Klaus Doldinger lang op mijn lijstje stond en kenners weten dat Doldinger de bekende saxofonist is van Passport, en tevens de componist was voor de soundtracks ‘Das Boot’ en ‘The Neverending Story’. ‘Constellation’ was daarentegen een vreemde eend in de bijt, omdat deze plaat puur elektronisch is en goed zou kunnen wedijveren met andere toppers uit het genre elektronische muziek. Het openingsnummer werd in de jaren 80 veelvuldig gebruikt als intro voor de LP-Show. Elke muziekliefhebber kent wellicht dit geweldige radioprogramma van Wim van Putten waarin alle nieuwtjes/primeurs van de progrock of elektronische muziek de revue passeerden. Traditiegetrouw werd op elke donderdagavond mijn Akai cassette-deck op ‘record’ gezet terwijl ik ondertussen ook nog kon genieten van de ‘bad-ass’ JR Ewing van de serie ‘Dallas’ op de BRT. Als kers op de taart en afsluiter van het avondprogramma werd de cult-klassieker ‘At The End Of Te Day’ van Mike Rutherford [ex-Genesis] soloalbum ten gehore gebracht.

Thuisgekomen ontdekte ik na enkele luisterbeurten dat ik een paar muzikale juweeltjes in huis had gehaald. ‘As Falls Wichita…’van Metheny/Mays is binnen hun repertoire een buitenbeentje en naar mijn bevindingen hun beste plaat. Normaliter ben ik geen liefhebber van het jazzrock-genre, maar voor deze plaat maak ik graag een uitzondering. Net als enkele titels van Al DiMeola. Als afsluiter van de muzikale reis en einde van de dag, koos ik voor het lange space/ambient-achtige titelnummer [een epic van 20 minuten] die nauwelijks in een hokje te kwalificeren is. Ik had natuurlijk net zo goed ‘At The End Of The Day’ van Mike Rutherford kunnen opzetten.

Wijnand