NEDERLANDS CORRECT

Presentator Jürgen van de Berg is bezig aan zijn laatste week bij NPO Radio 1. Hij stapt over naar omroep MAX. Best jammer. Elke doordeweekse ochtend was hij tussen 06:00uur en 07:00uur degene die mij met nieuws, interviews en analyses begeleidde onderweg naar het werk. Zijn aangename stem was een baken van rust tussen het lachgeklepper op NPO Radio 2 en het Limbo-chauvinisme op L1 Radio. In zijn vraaggesprekken ging ‘ie voor diepgang waar hij, gezien het vroege tijdstip, waakte voor overdrijven.

Even voor half zeven draaide Jürgen altijd een plaatje uit eigen tas. Zijn keuze was wat ik noem ‘Nederlands correct’: soul, indie-rock, en minimaal twee keer per week een lied van een getormenteerde singer/songwriter wiens vader er met een ander vandoor ging, de moeder zich uit verdriet dooddronk en hij/zij als een gitaar spelende junkie in een vervallen Amerikaans fabrieksstadje moest zien te overleven totdat hij/zij werd ontdekt door een bareigenaar die bevriend was met een producer. Met zulk relaas gaat bij Nederlands correct bij voorbaat al de duim omhoog.

Soms draaide Jürgen wel eens wat ‘hip’ elektronisch. Nee, dan moet je niet denken aan Jean-Michel Jarre, Lyra Pramuk of Depeche Mode. Jürgen koos iets in de trend van ‘Blinding Lights’ van The Weeknd. Nummers waar, net als de uitvoerende, de dag na Lowlands de houdbaarheidsdatum verloopt.

In plaats van te ergeren aan zijn keuze zat ik grinnikend achter het stuur. Dat er steeds uit hetzelfde vaatje werd getapt, is het bewijs dat Nederlands correct helemaal niet zo eigenzinnig progressief zijn als ze willen doen geloven. Indie-bandje nr. 20.000 klinkt namelijk hetzelfde als indie-bandje nr. 19.999. Wat net zo goed geldt voor soul, singer/songwriter, postpunk…ach…elk genre. Maar omdat soul, singer/songwriter, en indie-rock om wat voor reden dan ook in Nederland het platina kwaliteitskeurmerk dragen [en alles wat daarbuiten valt niet], beschouwt Nederlands correct zich als de elite van de goede smaak.

Twee weken geleden gebeurde er iets opmerkelijks. Jürgen draaide een plaatje van iemand met een hees stemgeluid dat herinnerde aan Bryan Adams. De Canadese rocker die in de jaren ’80 top was, maar het decennia daarna betere zwart-wit foto’s dan muziek maakte. Omdat ik die ochtend iets later in de auto stapte, had ik de aankondiging gemist. Achteraf bleek het inderdaad Bryan Adams te zijn geweest.

Ik was met stomheid geslagen! Wat bezielde Jürgen om voor Bryan Adams te kiezen? Zijn vele rock hits en aanstekerballades passen totaal niet bij Nederlands correct. Was Jürgen seniel? Had ‘ie gezopen? Was ‘ie stiekem aan de drugs? Het liet me niet los.

Drie dagen later kwam het nieuws van Jürgens overstap naar omroep MAX. Mysterie opgehelderd. Met de keuze voor Bryan Adams plooide hij zich al een beetje naar het format van zijn nieuwe werkgever. Superstoer, als je het mij vraagt. Omroep MAX staat namelijk voor oud, kalm, modaal, traag, en alles wat niet onder de noemer trendy en ‘vernieuwend’ valt. Van Nederlands correct naar incorrect en burgerlijk. Ook daar is moed voor nodig. Ik wens Jürgen een succesvolle loopbaan bij omroep MAX.

Michel Scheijen