Als hobbysite scoort Musicophilia.nl boven mijn verwachtingen. De artikelen worden goed gelezen en ik ontvang positieve reacties. De combinatie van kennis met humor die ik voor ogen had, blijkt aan te slaan. Over muziek moet je namelijk niet te moeilijk doen, want het is slechts muziek en geen politieke of morele kwestie. Al vinden veel muziekliefhebbers van wel.
Ik ben niet bijster ambitieus, maar soms heb ik een stoute droom waarin ik met mijn mede-scribenten de site omzet naar een online televisieformat. Een praatprogramma conform de succesformule van Veronica Inside dat met grappen, zelfspot en relativering indruist tegen de ernst van andere sportprogramma’s. Want ook sport [in dit geval voetbal] is een bijzaak waarover erg belangrijk gedaan wordt.
Inhoudelijk houdt Musicophilia Inside, laat ik het zo noemen, de vinger aan de pols van het popmuziekgebeuren. Albums, festivals, concerten, bands/artiesten, genres, het bandshirt van de week. Je kunt het zo gek niet bedenken of het komt met humor op tafel. De Nederlandse cultuurpolitie gaat lekker over de knie. Turven hoe vaak The Arctic Monkeys op de cover van OOR Magazine staan en analyseren dat Leo Blokhuis zich zo cultuur bekerend opstelt, dat hij met broer Paul van de Christen Unie Hosties zou uitdelen op een black metal-festival.
Naast bewondering worden de grote muzieknamen niet ontzien van spot. Zanger Ronnie James Dio nam vanaf de vierde verdieping in een wolkenkrabber altijd de trap, omdat hij in een lift niet hoger kwam dan het vierde etageknopje. Progpaus Robert Fripp wacht met het kopen van een mobieltje totdat hij een provider vindt waar hij een ringtone in 13/17e maatsoort met vijf intervallen kan downloaden.
Grappige stereotyperingen rondom een muzieksoorten worden benoemd, want ik trek me niets aan van de huidige kuisheidshysterie. Buig nooit zomaar voorover tijdens een Lady Ga Ga-concert, tel de kneusjes met stoftasjes op een synthesizermuziekfestival, en de bierbuikige metalfreak transformeert tot Nivea-strandbal wanneer hij een blauw shirt aantrekt. Er mag gelachen worden!
Toetsenist Rick Wakeman en Foo Fighters-frontman Dave Grohl komen regelmatig langs voor beschouwingen. Met die twee heb je een leuke avond. Voor wat extra kennis laat ik radio-dj Gerard Eckdom opdraven. Een wereldgozer, omdat hij van alle muziekmarkten thuis is en zonder schroom een nummer van Electronic in zijn programma draait.
Natuurlijk laven we ons als een stel junkies aan de muziek waarover we lollig doen en nemen onszelf op de korrel. Voor rare trekjes zit niemand verlegen. We dramatiseren als ouwe schooljuffen wanneer de heruitgave van een plaat een gewijzigd artwork heeft of de intro van een nummer ineens drie seconden korter duurt. Schuddebuikend bekennen we dat we vroeger de gekste dingen deden om een stukje muziek te bemachtigen. Gierend trekken we de conclusie dat we dit nog steeds doen. In Musicophilia Inside gedraagt de muziekkenner zich als mens, zoals hij als mens centraal staat op de site.
Maar ik vrees dat het er niet van zal komen. Ten eerste ben ik een betere schrijver dan prater en ten tweede vergt zelfspot een soort moed. De Nederlandse muziekfreak neemt zichzelf namelijk erg serieus. Het zit te diep in de genen om zomaar veranderd te krijgen.
Het zou wel mooi zijn als in een verre toekomst datgene wat Veronica Inside in de voetbaljournalistiek ontketende, ook in de muziekwereld bestaat. Wellicht geeft mijn bescheiden site daar een aanzet toe. Kleine dingen maken op lange termijn het grote verschil. Wie weet?!
Michel Scheijen
