MISSIE GESLAAGD-TIEN COVERS DIE HET ORIGINEEL OVERTREFFEN

Een cover kan alle kanten opgaan. Het wordt een geslaagde missie of draait uit op pure mishandeling. Iedereen heeft er wel een mening over. Musicophilia presenteert een lijst met tien bekende en minder bekende covers voorzien van het zegel ‘missie geslaagd‘.

*Always On My Mind – Pet Shop Boys [1987]

Deze countryballade geschreven door Wayne Carson, Johnny Christopher en Mark James heeft inmiddels iedereen van naam wel een keer gezongen. De bekendste versies zijn die van Elvis Presley [1972] en Willy Nelson [1982]. Op het toppunt van hun roem lieten Neil Tennant en Chris Lowe, alias The Pet Shop Boys, elk verkrijgbaar elektronisch geschut op het nummer los. Op die manier veranderde een zeikerig countrylied in volmaakt elektronische dansbombast.

*We’ve Got Tonight – Kenny Rogers & Sheena Easton [1983]

Geschreven en opgenomen door Bob Seger in 1978. Bob Seger heeft nog meer pareltjes op zijn naam: ‘Hollywood Nights’, ‘Night Moves’ en ‘Shakedown’ uit de film ‘Beverly Hills Cop II’. Zijn eigen ‘We’ve Got Tonight’ is nogal flets in vergelijking met die van Kenny Rogers en de toenmalige koortsdroom Sheena Easton. Een duet geeft sowieso wat meer dynamiek aan een lied. Deze cover heeft hetzelfde kleurenspectrum als de regenboog na een zomerse hoosbui.

*Working Class Hero – Green Day [2007]

Het overweldigende succes van ‘American Idiot’ stelde semi-punkband Green Day in de gelegenheid om John Lennon’s ‘Working Class Hero’ uit 1970 op te nemen voor het benefietalbum ‘Instant Karma’ van Amnesty International. Zanger Billy Joe Armstrong heeft de ideale timbre voor Lennon’s gepeperde kritiek op het sociaal-maatschappelijke contrast tussen de arbeidersklasse en de elite. Vanwege de massieve gitaarmuur en knallende drums wordt het lied pas echt een protesthymne voor vakbondsbewegingen. John Lennon kan trots zijn!

*James Brown-Living In America [1985]

Dan Harman bedacht zich geen seconde toen Sylvester Stallone vroeg of hij zijn compositie ‘Living In America’ wilde overdragen aan James Brown voor de film ‘Rocky IV’. De basistracks waren zo goed als klaar en in plaats van zingen hoefde Hartman alleen maar op de productiestoel plaats te nemen toen Brown de studio betrad. ‘Mr. Dynamite’ gaf een helse funk aan het nummer waartoe Hartman zelfs niet met een sixpack Red Bull achter de kiezen in staat zou zijn geweest. Zijn eigen versie was tot stof vreten veroordeeld en belandde pas in 1994 op het postuum uitgebrachte ‘Keep The Fire Burning’.

*State Of Independance-Donna Summer [1982]

Orde was blijkbaar de missie van producer Quincy Jones op Donna Summer’s cover van het Jon & Vangelis-lied uit 1981. Het origineel is een rommelige boel met overmatig saxofoongetoeter. Summer’s zangtalent en Jones’ superieure inzicht maken van ‘State Of Independance’ een delicatesse. Het koor met o.a. Michael Jackson, Dionne Warwick, Lionel Ritchie en Stevie Wonder zet de toon op de esoterische lofzang over mentale onafhankelijkheid.

*Jealous Guy-Roxy Music [1981]

Aan het eind van Roxy Music’s ‘Flesh & Blood’-tournee in december 1980 werd ‘Jealous Guy’ toegevoegd aan de setlist als eerbetoon aan de onlangs vermoordde John Lennon. De uitzinnige reacties inspireerden de band om een studioversie op te nemen met een boterdikke laag Roxy Music-elegantie. Überdandy Bryan Ferry zingt mooi en met veel souplesse. De troefkaart is de gloedvolle ‘stringsound’ uit de Prophet 5-synthesizer die op 03:50min. de finale inluidt. De voltallige, zes minuten versie is daarom warmpjes aanbevolen.   

*It’s All Coming Back To Me Now-Celine Dion [1996]

Een kanjer van een powerballade gebaseerd op de gothic roman ‘Wuthering Heigts’ van Emily Brontë. Jim Steinman schreef ‘It’s All Coming Back To Me Now’ in de vroege jaren ’80, maar het kreeg zijn vuurdoop pas op het conceptalbum ‘Original Sin’ van Pandora’s Box in 1989. Tijdens die opnames ging zangeres Elaine Caswell vijf maal van haar stokje. Single en album flopten als een baksteen. De Canadese rietstengel Celine Dion scoorde er in 1996 een enorme hit mee. Omdat Steinman zijn composities net zo pampert als zijn kinderen, tekende hij ook voor de Wagneriaanse productie. In de loop daar jaren waagden zich nog meer mensen aan het nummer [o.a. Meat Loaf]. Tevergeefs! Celine Dion’s vocale orkaankracht blijkt het best geschapen voor dit nummer.

*Hazy Shade Of Winter – The Bangles [1987]

Potige rockversie van het nogal sukkelige Simon & Garfunkel-nummer uit 1966 en gemaakt voor de soundtrack van ‘Less Than Zero’ uit 1987. Tekstueel is de cover niet helemaal gelijk aan het origineel, omdat men afzag van één strofe. Bovendien wijzigden The Bangles ‘A Hazy Shade Of Winter’ naar ‘Hazy Shade Of Winter’. Feiten die je geen donder kunnen schelen zo gauw de gitaren en drums losbranden na de spannende intro. Naar het origineel kijk je daarna nooit meer om.

*ZZ Top – Viva Las Vegas [1992]

De Texaanse rednecks bewerkten het origineel van Elvis Presley voor hun ‘Greatest Hits’-album uit 1992. Vanwege de puike videoclip met casino’s, showgirls en Elvis-lookalikes, werd het nummer stevig gepromoot door MTV. De vette gitaarriffs, de solide elektronische drumsound, en de geinige techno bliepjes laten niets heel van het origineel. ZZ Top waren eigenlijk nooit te beroerd om elektronische snufjes te integreren in hun stoere-mannen-rock. Dat ze er dit keer ook niet van afzagen, komt de cover alleen maar ten goede.

*Sounds Of Silence – Disturbed [2015]

Tot slot een cover die het origineel niet overtreft, maar evenaart. Waar het origineel van Simon & Garfunkel helemaal thuishoort in de jaren 60, is de sinistere bewerking van metalband Disturbed een product van deze tijd. Het orkestarrangement laat de groezelige stilte als een loodzware deken over je heen vallen. In de zang van David Draiman schuilt de dreigende agressie van the lone wolf die buiten de samenleving valt. Een samenleving van chaos, stress, en vervreemding. Een samenleving waar het individu wordt uitgestoten door de massa. Een samenleving waaraan the lone wolf een eind wil maken en daarbij niets of niemand zal ontzien. Ook zichzelf niet. Paul Simon was lovend over deze ontwapende bewerking waar de spanningsboog kraakt als broze botten.

Michel Scheijen