MEER DAN EEN GITAARGOD-EDDIE VAN HALEN 1955-2020

Edward ‘Eddie’ van Halen: de Amsterdamse Amerikaan die het drumstel doorsluisde naar zijn broer om gitaar te spelen en uitgroeide tot één van de allerbeste hardrockgitaristen, overleed op 06 oktober 2020 aan de gevolgen van keelkanker.

Hij was met afstand de succesvolste rockgitarist van de jaren 80. Waar Ritchie Blackmore en Jimmy Page zich de jaren 70 moesten delen, had Eddie de jaren 80 voor zich alleen. Zijn gitaarspel was verfrissend, nieuw. Hij combineerde de agressie en het barokke van Ritchie Blackmore met de befaamde two-hand-tapping-techniek. Een trucje dat hij overigens niet uitvond, maar populariseerde.

Voor menig veertig plussers was Eddie van Halen de eerste gitaargod. Ook van mij. Ik leerde ‘m kennen via de vriend van mijn jongste zus die o.m. Van Halen-fan was. ‘Dreams’, ‘Jump’ en ‘Running With The Devil’ met aansluitend Eddie’s solospot ‘Eruption’ knalden door de speakers als hij op bezoek was.

Van Halen werd zo’n beetje mijn eerste hardrockliefde. In de vroege jaren 90 bezat ik een Kappa-jas met op de linkermouw een Pink Floyd-badge en op de rechtermouw een Van Halen-badge. Het artwork van ‘OU812’ om precies te zijn. Bewondering van generatiegenoten ontving ik niet. Eerder hoon. Het was de tijd van de grunge waarin arenahardrock, want die status had Van Halen, op de dodenlijst stond. In de jaren 80 verrijkte Eddie het Van Halen-geluid namelijk met een synthesizer [een Oberheim OB-Xa] om aansluiting te vinden bij een groter publiek.

Broer Alex zag wel wat in een elektronisch versterkte drumsound. ‘Jump’ werd hun eerste rockhit met synthesizer, maar het gemoderniseerde hardrockgeluid kwam in 1986 pas echt goed uit de verf op ‘5150’. De eerste plaat met de nieuwe frontman Sammy Hagar. Met een arenageluid groeide Van Halen uit tot een arena-act.

In de barre jaren 90 deed de band concessies om te overleven. ‘F.U.C.K’ uit 1991 en de opvolger ‘Balance’ uit 1995 bevatten uitgezonderd piano nauwelijks toetsinstrumenten. Het mocht voor Europa niet baten. Terwijl men in het thuisland nog altijd arena’s vulde, deed Van Halen binnen Europa dienst als voorprogramma op het dameskappershardrockfeestje van Bon Jovi. Dat was een trap onder mijn ballen!

Zowat eind jaren 90 was ik klaar met Van Halen. De tussentijdse terugkeer van zanger David Lee Roth ten koste van Sammy Hagar zette kwaad bloed en toen voormalig Extreme-zanger Gary Cherone de nieuwe zanger werd, was de maat vol. Bovendien vond ik dat Eddie’s gitaarspel zich steeds meer begon te herhalen. Voor virtuositeit wende ik mij inmiddels tot Steve Vai, Joe Satriani en John Petrucci. Namen voor wie Eddie een groot inspirator was.

Het Van Halen-vlammetje wakkerde weer aan toen een jaar geleden toetsenist Derek Sherinian op zijn synthesizer ‘Eruption’ speelde. Ik kocht de remaster van het ‘1984’-album en stelde een CD-R met Van Halen-tracks samen voor in de auto. Een verzoening met mijn oude held die niet alleen buitengewoon goed gitaar speelde, maar tevens het hardrockgeluid van een nieuwe dimensie voorzag. Prompt verlangde ik weer om Eddie live te mogen zien. Zowel op gitaar als achter de synthesizer.

Die droom knalde vanmorgen in duizend stukjes uiteen toen het NOS Journaal zijn overlijden bekendmaakte. Rest niets anders dan de droom als herinnering koesteren, want volgens Eddie heeft het zo moeten zijn. Ik berust in de slotzin van het nummer ‘Dreams’: “And in the end on dreams we will depend. ‘Cause that’s what love is made of.”

Michel Scheijen