MAGISCH MUZIEKGELUK

Lange tijd jaagde ik op het vinden van het ultieme muziekgeluk. De hoogste staat van euforie die een muziekfreak bereiken kan. Dat ene magische moment waarop muziek, omgeving en gevoel een extase bewerkstelligen zodat je je boven alles verheven voelt. Klinkt zweverig en arrogant. En dat is het ook! 

In de jaren van die zoektocht haalde ik best rare fratsen uit. Tijdens een vakantie in Wenen liep ik om 01:00uur ’s nachts langs de Stephansdom. Om me te voelen als Midge Ure in de clip van ‘Vienna’, droeg ik de wit/grijze regenmantel van mijn vader en maakte drie rondjes langs de gotische kathedraal met ‘Vienna’ van Ultravox op de walkman. Wat ik me nog herinner: het was vreselijk koud en mijn toenmalige vriendin mompelde ‘mafketel’ toen ik de hotelkamer verliet. Iets van extase staat me niet bij.

In Berlijn bezocht ik elke locatie waaraan Tangerine Dream een nummer wijdt op hun album ‘Destination Berlin’. Natuurlijk luisterde ik op die plek naar het desbetreffende nummer. Ik ging naar alle Berlijnse locaties waar de band in de jaren ’80 een bijzonder concert gaf. In 2002 was ik bij hun sfeervol concert op de Berlijnse Museumsinsel en bezocht het toenmalige Tangerine Dream-hoofdkwartier op de Schwäbische Strasse nr. 7. Het huis waar David Bowie in de jaren ’70 de deur plat liep [al boeit me dat niet zozeer]. Het waren freaky en fantastische belevenissen zonder dat ene magische te ervaren.

Je zou denken dat ik het van concerten en interviews moest hebben. Ja, ik geniet intens van concerten. Een w.c.-rol is niet lang genoeg voor het noteren van alle onvergetelijke momenten. De eerste keer Iron Maiden met Bruce Dickinson terug op zijn oude nest zal me altijd bijblijven. Dat geldt ook voor Herbert Grönemeyer op Pinkpop 2012 en Ronald Brautigams pianorecital in 2016. Maar een concert smijt met zoveel mooie momenten dat je een octopus moet zijn om dat alles te vangen.

Ja, het is een voorrecht om musici te mogen ontmoeten en uiteraard heb ik ook daar mooie herinneringen aan. Geloof het of niet: Genesis-gitarist Steve Hackett belde mij voor een telefonisch interview! Ik zie me nog zitten met het bord boerenkool op schoot, omdat het tijdsverschil maakte dat hij net rond etenstijd belde. Asia-toetsenist Geoff Downes nam zich na een interview alle tijd voor het signeren van mijn omvangrijke Asia-albumcollectie. Daarbij merkte hij grinnikend op: “Well, you’ve got quite a collection.” Die momenten brengen nog steeds een glimlach teweeg. Maar wat ik zocht, vond ik niet.

Ik maakte de fout door me telkens voor te bereiden en verwachting te hebben. Onbewust hield ik me aan een scenario van hoe het zou moeten gebeuren en waar ik het magisch geluksmoment kon vangen. Met spontaniteit of dingen op je af laten komen, hield ik geen rekening.

Ik deed mee aan de ratrace van de 21^e eeuw. Dat we alles moeten onderzoeken, ontrafelen, oplossen, beheersen, kaderen en plooien zoals we het willen. Of zoals we vinden dat het moet. Tegenwoordig is alles concreet en gedocumenteerd. We weten alles en zijn op alles voorbereid. Mysterie en magie hebben we uitgeroeid. Het spontane zijn we vergeten. Tussen hemel en aarde bevindt zich niets anders dan wij: de alleswetende mens.

Ik staakte mijn zoektocht om alleen nog maar te genieten van muziek en alles daaromheen.

En toen gebeurde er onlangs iets bijzonders op een vrieskoude ochtend. Ik maakte een duurloop door een heuvelachtig dal toen eens de zon doorbrak op het moment dat de intro van ‘Shine On You Crazy Diamond’ op mijn walkman voorbij kwam. De zonnestralen verwarmden mijn ijskoude wangen in perfecte harmonie met de wonderschone synthesizerklanken. Een magisch moment van euforie overmande me. Een eindje verderop viel een wielrenner [die vooraf bijna een voetganger ondersteboven reed] keihard op zijn snufferd door het plaatselijk gladde wegdek. Ik weet niet of ik het ultieme muziekgeluk had gevonden, maar op dat moment kwam ik aardig dicht in de buurt.

Michel Scheijen