KREUPELE COLLINS

Genesis komt in 2022 voor hun afscheidstournee ‘The Last Domino’ toch naar Nederland. Opmerkelijk als je de concertopnames uit Londen bekijkt met een kreupele Phil Collins aan een stoel gekluisterd. Een uitgelezen moment om een column over hem te schrijven, want als er één muzikant is waarover ik een uiteenlopende mening heb, is het Phil Collins.

In Genesis vind ik ‘m een stoorzender. Mede door zijn succesvolle solocarrière klinken alle Genesis-platen na 1980 onuitstaanbaar gepolijst. Het progrockinstituut veranderde in een aalgladde hitmachine waarin Collins de aaibare lolbroek uithing. Hoogverraad voor de meeste progfanaten en onverteerbaar, omdat ‘A Trick Of The Tail’ uit 1976 [het eerste Genesis-album met Collins als leadzanger] tot het allerbeste werk behoort. Ik hing de vlag uit toen Phil in 1996 vervangen werd door de jonge, onervaren Ray Wilson. Om die reden vind ik het laatste Genesis-studioalbum ‘Calling All Stations’ een verademing. De dunne progrockspoeling neem ik voor lief.

Als drummer heeft hij me nooit kunnen bekoren. Onlangs was ik bij iemand die enthousiast een opname toonde van een trommelende Phil Collins op het Nelson Mandela Tribute in 1989. Ik knikte goedkeurend om een zinloze discussie te vermijden. Natuurlijk is hij een bekwaam drummer, anders was hij geen professional. Maar hij valt in het niet bij generatiegenoten als Neal Peart [Rush], Bill Bruford [Yes/King Crimson], Vinnie Colaiuta [Frank Zappa/Sting] en Stewart Copeland [The Police]. Phil vindt zichzelf ook geen uitmuntend drummer. In een oud interview bekende hij in zeven kleuren stront te hebben gescheten toen Bill Bruford van Yes opdraafde als tweede drummer voor de ‘A Trick Of The Tail’-tournee.

Het enige waarmee drummer Phil zich onderscheidt, zijn snoeiharde klappen. Zijn geluid is puur, compromisloos, ruw. Heel herkenbaar. Daartegen moet je spanning, techniek en creativiteit met een vergrootglas zoeken. Voor percussiespektakel kan ik niet bij Phil terecht. Ik begrijp ook niet wat zo fantastisch is aan de drumbreak op ‘In The Air Tonight’. Dat kan mijn 79-jarige moeder net zo goed met twee opscheplepels en haar set kookpannen. Hetzelfde geldt voor de drumduetten tussen Phil en Chester Thompson tijdens Genesis-concerten. Overhandig twee kleuters wat trommelstokken en vijf lege jerrycans en je hoort spannendere dingen. Trouwens, Thompson komt uit de kweekvijver van Frank Zappa. Die doet zo’n duet met één vinger in de neus. Phil heeft ‘ie niet nodig.

Als singer/songwriter vind ik ‘m fantastisch. Hij maakte een reeks steengoede liedjes waaronder twee van de allermooiste ballades uit de jaren ’80 [‘Against All Odds’ en ‘Take Me Home’] en het vergeten ‘Seperate Lives’ dat Phil met Marilyn Martin opnam voor de film ‘White Nights’. Ik heb al zijn studioalbums in een catchy box. Het zal niemand verbazen dat het met synthesizers en drummachines vetgemeste ‘No Jacket Required’ uit 1985 mijn favoriet is.

Het gebruik van drummachines is het andere aspect wat ik van ‘m waardeer. Zowel op ‘Duke’ en ‘Abacab’ van Genesis als op zijn soloalbums ‘Face Value’ en ‘Hello, I Must Be Going’ is de Roland CR-78 duidelijk aanwezig. Eén van de eerste programmeerbare drummachines. Na het horen van ‘Sexual Healing’ van Marvin Gaye in 1983 stapte Phil over op de Roland TR-808 voor de gestage groove op zijn Amerikaanse nr. 1 hit ‘One More Night’. Mijn favoriete Collins-album zit propvol Roland TR-808. Net als de platen van Janet Jackson, Ultravox, The Human League en…ik kan er helaas niet omheen…driekwart van de hiphop-scene.

Dat Phil in de jaren ’90 het mikpunt werd van lastercampagnes is idioot. Met name Groot Brittannië kotste hem uit. In de autobiografie ‘Not Dead Yet’ wijt hij dat deels aan zijn alomtegenwoordigheid in de jaren ’80. Maar waren Madonna, George Michael, Michael Jackson en Prince dat niet ook?! Wat maakte hem vervelender? Dat ik ‘m deels verantwoordelijk houd voor de commerciële koers van Genesis en hij afschuwelijke muziek maakte voor twee Disneytekenfilms, weegt niet op tegen al dat uitstekend plaatwerk. Ik zie geen reden tot lastercampagne. Ik boycot liever Disney, want die ontnamen me ook al Elton John!

Mij kom je op 21 maart 2022 niet tegen in de Ziggo Dome. De setlist bezorgt me ongetwijfeld darmkrampen en een kreupele Phil Collins kan ik geen tweeënhalf uur aan. Ik nam al afscheid en herinner Phil als een modale drummer die een betere singer/songwriter werd.

Michel Scheijen