HET EINDE VAN DE REGENBOOG

Ik maak nooit goede voornemens. Ze sneuvelen al voordat de laatste oliebol zich via het darmstel een weg naar buiten heeft gewurmd. Bij de meeste mensen is dat niet anders. Toch probeer ik me vanaf 01 januari 2022 zo goed mogelijk te houden aan een afspraak met mezelf: afkicken van Rainbow.

Ritchie Blackmore’s elitecollectief/muzikale duiventil is inmiddels net zo’n obsessie voor mij als Mike Oldfield, Tangerine Dream, en Pink Floyd dat waren in de jaren ’80 en ’90. Dit jaar ging ik echt over de max. Er ging geen dag voorbij zonder dat ik op z’n minst één Rainbow-nummer opzette. Ik legde geen hardloopkilometer af zonder ‘Stargazer’ op de walkman [uiteraard de U.S. Rough Mix met de Moog-solo als intro]. Een gezonde obsessie, maar anderen hadden daar last van. Zo stond ik in april van dit jaar ergens aan het stoplicht met de autoramen half open. ‘Kill The King’ knalde door de speakers. Voorbijgangers en andere automobilisten keken me vreemd aan terwijl het volume niet eens zo hoog was. Ik had niet in de gaten dat het de 27^e was: Koningsdag.

In augustus liep één van de twee bestelde Rainbow-shirts vertraging op in het douanedepot van Schiphol. Na een week wachten had ik er tabak van. Na wat zinloze mailtjes en telefoontjes naar Post.nl diende ik een schriftelijke klacht in bij de douane. Antwoord kreeg ik begin september. Twee dagen nadat het vertraagde shirt door de brievenbus viel. De boosdoener was Covid-19. Het depot moest het doen met flink minder personeel. Als nuchter denkend individu had ik die conclusie zelf kunnen trekken. Dat had in augustus heel wat scheldpartijen gescheeld. Maar omdat het Rainbow betrof, was nuchterheid foetsie.

Van de bootleg-box ‘Down To Earth Tour 1979’ kon ik nog net afzien. De inhoud bevat drie live-opnames aangevuld met leuke merchandise: een sleutelhanger, een 28 pagina’s tellend boekje, een button, een gesigneerde plectrum, en een badge. De geluidkwaliteit is afgrijselijk. Daarom laat de deskundige fansite ‘Over The Rainbow’ niets heel van deze geldklopperij. Terecht! Toch bracht ik menig twijfeltijd op een verkoopsite door. Pure tijdsverspilling waarvan ik mij niet bewust was. Erg vervelend. Met name voor iemand die ik op een regenachtige donderdagmiddag bij de fysiotherapie moest oppikken.

Tijdens een ouderavond in oktober viel het kwartje. Ik wachtte met onze twaalfjarige dochter in de enorme hal van de lesfabriek waar ze sinds dit schooljaar naartoe gaat. Zo’n gebouw maakt best indruk als je al vijfentwintig jaar uit de schoolbanken bent. Vol verbazing zei ik: “Nienke, I have a feeling we’re not in Kansas, anymore.” In plaats van aan te vullen met: “We must be over the rainbow…rainbow…rainbow”, antwoordde ze licht geïrriteerd: “Papa, kap ermee! Ik wil niet voor gek lopen!”

Voor de niet-kenners: Rainbow-concerten openden met dit citaat uit ‘The Wizard Of Oz’-verfilming uit 1939.

Toen ik dat thuis vertelde, adviseerde mijn echtgenote om eindelijk wakker te worden. Dat onze dochter ook niet meer het refrein van Don Henley’s ‘New York Minute’ aanvult met ‘Oehoehoeoeooe’, maar papa dat nog elke keer verwacht. En de dagelijkse herhaling van het citaat uit ‘The Wizard Of Oz’ begon ook mijn echtgenote vervelen. “Die dvd kopen we niet. Het gaat jou toch alleen maar om die ene scene die je dan veertig keer per week terugkijkt.” Gelijk heeft ze!

Momenteel ben ik halverwege ‘Sensitive To Light-The Rainbow Story’ van muziekjournalist Martin Popoff. Ik lees elke dag een paar bladzijden. Niet teveel. Afkicken doe je namelijk met beleid. Daarnaast luister ik drastisch minder Rainbow-muziek en ben overgestapt op de albums van Ronnie James Dio. De eerste en beste Rainbow-zanger. Aan het eind van de regenboog staat altijd wel ergens een pot met goud.

Michel Scheijen