Een meervoudig gehandicapte knaap van midden dertig snuffelt door de hardrock/heavy metal bak in de allerbeste platenzaak van Limburg. Zijn loopbeperking is vermoedelijk een gevolg van asfyxie. Een zuurstoftekort tijdens de geboorte, met ernstige uitwerkingen op de spieren. Hij praat tergend traag en wat hij zegt, kunnen alleen zijn ouders ontcijferen. Moeder van bovengemiddelde leeftijd staat dan ook naast ‘m.
Het is opvallend dat hij een Graspop Metal Meeting-shirt draagt en de voorraad Goijra en Pestilence doorzoekt. Uit vroegere werkervaring weet ik namelijk dat de muzikale voorkeur van meervoudig beperkten meestal uitgaat naar het Hollandse levenslied, Limburgse sjoenkelmuziek, en dance die klinkt als The Vengaboys. Zijn muzieksmaak vind ik dermate cool en uitzonderlijk dat ik langer bij de bak metal blijf hangen dan ik van plan was.
Bij de ‘W’ van Whitesnake zie ik vanuit ooghoek dat hij wat van Testament in handen heeft. Moeder beweert ‘dat die al jaren niets nieuws gemaakt hebben’ [knap dat een vrouw van haar leeftijd dat weet] en dat die van Goijra hetzelfde klinkt als het voorafgaande album [heeft ze ‘m dan eerder geluisterd dan haar zoon?]. Mompelend zoekt de jongen verder bij het vak ‘K-M-N’ waardoor ik ‘m even uit zicht verlies. Ik schuif richting ‘P’ en zie dat hij albums van Messugha en Metallica’s ‘Ride The Lightning’ eruit pikt. De tracklist nagaand, verzucht mam dat ook op die van Messugha niets nieuws staat en ‘Ride The Lightning’ maar een ouwe is. Ik wilde reageren met “Maar toen was het nog de echte Metallica!”, maar vermoed dat ze uit frustratie doorslaat naar Code Rood. Ze zal me beslist voor bemoeial of stiekeme observator uitmaken. In dat laatste zou ze nog gelijk hebben ook.
Ik verhuis naar de bak prog/symfo tegenover de metal om het schouwspel iets onopvallender te waarnemen. Mam draait met haar ogen wanneer haar zoon ‘I, The Mask’ van In Flames laat zien. Melodieuze deathmetal. Ik vind de knaap steeds leuker. Hij zegt weer iets onverstaanbaars, maar uit haar antwoord blijkt dat hij In Flames op Graspop zag. “Wat was het slecht weer die dag”, merkt moeder op. “Weet je nog dat we in de stromende regen stonden? We waren zeiknat. En pap de rolstoel door de pratsj duwen. Hij was bekaf ’s avonds.”
Pap staat verderop in de winkel met de rolstoel. Ook een grijsaard. Empathie overmant me als ik de man zie en moeder met haar koopontmoediging vind ik ineens niet meer zo irritant. In mijn gedachten zie ik ze over het festivalterrein baggeren. Ouders op leeftijd die hun gehandicapte zoon onder barre weersomstandigheden begeleiden naar een festival waar keiharde metal geen uitzondering is, leveren een groot offer. Het is een uitputtingsslag voor het plezier van hun zoon. Maar het kan ze niet bommen. Uit louter liefde voor hun kind hebben ze het er zielsgraag voor over. En wie zou het anders moeten doen? Misschien is het wel de laatste keer dat ze het voor ‘m kunnen doen.
Later die dag passeren ze het het terras waar ik met vrouw en dochter zit. Vader duwt zijn zoon in de rolstoel en moeder houdt zijn hand vast. Nippend van mijn colaatje kijk ik hen na. Voortaan heeft heavy metal liefde voor mij een alternatieve betekenis.
Michel Scheijen
