Zaterdag 27 oktober 2018
Parkstad Limburg Theater Heerlen
Wanneer één van de allerbeste albums uit je carrière een jubileum viert, kun je als rasmuzikant onmogelijk thuis blijven zitten. Zoiets moet voormalig Marillion-frontman Fish gedacht hebben toen hij besloot om zijn ‘Weltschmerz 2018’-tournee te koppelen aan het dertigjarig jubileum van ‘Clutching At Straws’. Zijn laatste album met Marillion waarop hij qua zelfbeschouwing diep door het stof ging. Over belangstelling niet te klagen: het is dringen in de Limburgzaal van het Parkstad Theater Heerlen.
Bij de eerste verschijning knipper je even met de ogen. Fish…de boomlange Schot die vroeger als een omineuze, beschilderde reus in harlekijnenkostuum het podium beheerste, staat nu voor je als de doorsnee Hornbach-klant: brildragend, casual blouse, jeans, en gympies. Dit overschaduwd echter nauwelijks de innemende podiumverschijning die Derek William Dick [zijn echte naam] nog altijd is. Mysterieus, onnavolgbaar, maar vooral intrigerend tot in het uiterste.
Dat mag ook gezegd worden over de liedjes die hij componeert. Het zijn geanimeerde stukjes poëzie waarvan je de beeldspraak proeft tijdens het meezingen. Fish beschouwt zichzelf volkomen terecht als een ‘schrijver die zingt’ in plaats van het omgekeerde. Op ‘Clutching At Straws’ rekende hij af met de demonen van zijn alcoholverslaving, mislukte relaties, en andere persoonlijke sores. Tussendoor werd stilgestaan bij de destijds gespannen, politieke verhoudingen.
Fish verkeert op zijn zestigste in bloedvorm. Hij zingt gepassioneerd en loepzuiver en vertelt leuke anekdotes waarbij hij zichzelf op de korrel neemt. Zijn voortreffelijke band tilt alles naar een nog hoger plan waardoor je gerust mag spreken van een historisch sentiment.
Tegen alle verhoudingen in is de setlist nogal chaotisch, want de tracklist van het jubileumalbum wordt niet gevolgd. Tussendoor worden nummers van zijn nieuwe dubbellaar ‘Weltschmerz’ ingelast. Die sluiten qua tendens naadloos aan bij de zwaarmoedigheid van ‘Clutching…’, maar trekken wel een rem op het enthousiasme van het publiek. Die zijn natuurlijk allemaal naar de gekomen voor een levensechte beleving van de Marillion-klassieker. Ben je net lekker bezielend aan het stuiteren, moet je weer de aandacht erbij houden voor het onbekende.
Voor de symfonische-begrippen is de podiumaankleding net zo sober als de verschijning van de gastheer. De opsmuk bestaat voornamelijk uit wat foto’s en de fabelachtige illustraties van Mark Wilkinson [ontwerper van het Marillion-artwork] die op een enorme achterwand te bewonderen zijn. Op zijn website onthult Fish het motief voor de povere aanpak: de bijkomende tourneekosten dien je tegenwoordig zo laag mogelijk te houden, anders verdien je geen cent.
Dat kunnen we wel begrijpen, en is het niet zo dat voor de symfomaan altijd dè grondwet van het genre telt: ‘the music is all that matters’? Met Fish in goeden doen, is al het andere overbodig. Dat mag wel duidelijk zijn!
Michel Scheijen
