Wat er nog over is van de vrouwelijke rockiconen uit de jaren ’90? De ‘moordwijven’ zoals onze media ze noemde? Nou, betrekkelijk weinig als je het mij vraagt.
Bijvoorbeeld Tori Amos die wijdbeens achter de piano subversieve, cryptisch seksuele teksten uitbraakte. Wat een overdreven feeks was dat! Tori had sowieso niets met rock van doen en al helemaal niet met Kate Bush! Je hoort niets mee van Tori. Ze zal wel een chronische liesblessure hebben.
Skin, de kale zwarte zangeres van Skunk Anansie was best cool. Het ‘everything’s fucking political’-repertoire vond ik bagger, maar Skin had betonijzeren stembanden, de power van een bulldozer, en de agressie van een grizzlybeer. Een ongetemd podiumbeest. Haar samenwerking met Keith Andrew Palmer [The Prodigy] in Maxime leverde helaas slechts één plaat op. Daarna zweeg de topstrot. Ik meende haar laatst ergens in een Lidl achter de kassa gezien te hebben.
De bekendste was Alanis Morissette. Die stond aan de wieg van de jaren ’90 moordwijven-beweging en bracht haar ook weer naar het graf. Op het prima ‘Jagged Little Pill’ was Alanis laaiend op alles en iedereen. Vooral mannen! Mannen waren allemaal meedogenloze opportunisten die vrouwen berooid en plat gewipt aan haar lot over lieten. Alanis kon daar een boek over schrijven. Of anders gezegd: een album mee vullen. En dat deed ze succesvol.
Daarna maakte Alains een spirituele tocht door India en met het miljoenenbanksaldo dat ‘Jagged Litte Pill’ had opgebracht, bedacht ze zich dat het leven lang niet zo slecht was als ze altijd had gezongen. Wat een moedige zelfreflectie. Wat een beetje poen al niet kan doen. Om kippenvel van te krijgen.
Op ‘Supposed Former Infatuation Junkie’ was Alanis niet meer boos, maar lief en kwetsbaar. De geloofwaardigheid was zoek. Alsmede het succes. Alanis trok haar zustermoordwijven in de afgrond mee om uiteindelijk plaats te maken voor de kleuter-girlpower van The Spice Girls. Hoera!
Natuurlijk chargeer ik. Alanis valt niets te verwijten. Elke nieuwe muziekstroming raakt een keer over het hoogtepunt heen en dat ik met buikpijn terugkijk op het jaren ’90 muziekklimaat is bekend. Wat ik niet begreep, was de sensatie die deze zelfbewuste, stoere vrouwen destijds ontketenden. Alsof vernieuwing in ieders gezicht ontplofte. Ik wist wel beter. Veel beter!
In de jaren ’80 maakten de zusjes Ann en Nancy Wilson met hun band Heart een doorstart. Heart was in de jaren ’70 het Amerikaanse antwoord op Led Zeppelin: rock met een toefje folk. Ann Wilson was Robert Plant met borsten. Referenties: Crazy On You’ en ‘Barracuda’. Wauw!
In 1987 maakte ik op prettige wijze kennis met Heart via de hit ‘Alone’. Uitgezonderd de gepassioneerde, krachtige zang was van de Led Zeppelin-invloeden niets over. Logisch. We zaten in het epicentrum van de jaren ’80 waar de gestroomlijnde Amerikaanse hardrock domineerde. Met hulp van producer Ron Nevison en de bekroonde liedjesschrijvers Steinberg & Kelly, Sammy Hagar, Mutt Lange, Diane Warren, en Bernie Taupin pikten de gezusters Wilson een lucratief graantje mee.
Als hardrockliefhebber was ik knettergek op Heart. De zusjes waren blikvangers en net als in die televisieseries over een heldhaftig duo had je iets met de blonde- of de zwartharige. Ik vond Nancy [de blonde] super! Over de jaren ’80 modetrend [zie bandfoto] valt zeker genoeg te zeggen, maar was die vadsige gepiercete-neus-en-lippen-met-legerkisten-en-geringde-schimmeltenen-onder-een-bloemetjesjurk-presentatie in de jaren ’90 zoveel beter?
Heart hanteerde glamour zonder het dogma van de zelfbewuste vrouw te schaden. Hun repertoire was typisch vrouwelijk: mislukte relaties [‘Who Will Run To You?’] sprookjesromantiek [‘These Dreams’], een onvervulde kinderwens [‘All I Wanna Do Is Make Love To You’], een lekkere vent [‘Tall Dark Handsome Stranger’] en wat een femme fatale zoal uitspookt in de kleine uurtjes [‘The Night’]. Vet ruig! Vergelijk dat maar eens met het semi-feministisch, eendimensionaal geblèr van de jaren ’90. Bovendien bestaat Heart al zesenveertig jaar. We noemen dat een continu carrière. Dat zijn pas moordwijven!
Gezien hun leeftijd is de kans klein dat ik de Wilsons nog een keer op een Nederlands podium bewonder. Ik moet het doen met de vele albums. Gelukkig hebben we inmiddels de overweldigende Beth Hart die, uitgezonderd het uiterlijk, alle kwaliteiten bezit die Heart zo speciaal maakten. Zelfs haar achternaam klinkt hetzelfde. Ik heb een moordvertrouwen in Beth.
Michel Scheijen
