DE RUBRIEK ‘DE ZWARTE SCHIJF’ LAAT HET LICHT SCHIJNEN OVER ALBUMS DIE DE VERWACHTINGEN NIET WAARMAAKTEN, FLOPTEN OF WAAROVER DE MENINGEN STERK UITEENLOPEN. WAAR GING HET MIS? WAAROM BLEEF HET SUCCES ACHTER? WAT IS DE REDEN VOOR DE CONTROVERSE? EN WAAROM KREGEN SOMMIGE ALBUMS ACHTERAF TOCH EEN CULTSTATUS?
NR. 7 IN DE RUBRIEK: ‘ISLANDS’ VAN MIKE OLDFIELD UIT 1987
In de eerste helft van de jaren ’80 herwon Mike Oldfield het succes dat hem in de late jaren ’70 door de punkrevolutie werd ontnomen. Met drie wereldhits op rij [‘Moonlight Shadow’, ‘Shadow On The Wall’ en ‘To France’], twee succesvolle albums [‘Crises’ en ‘Discovery’] en twee net zo succesrijke tournees werd de timide multi-instrumentalist weer helemaal hot. Zo hot dat hij in 1984 wordt uitverkoren om de score te maken voor de aangrijpende, met Oscar bekroonde oorlogsfilm ‘The Killing Fields’ van Roland Joffé.
Tussen 1985 en 1987 doet Mike het rustiger aan. Hij legt zich toe op het bouwen van een nieuwe audio- en videostudio naast zijn villa in Buckhinghamshire. Virgin Records brengt twee singles uit om de de wachttijd voor het nieuwe album te overbruggen. De eerste is ‘Pictures In The Dark’ uit 1985 waarvoor Mike leadzangeres Maggie Reilly heeft ingeruild voor zijn nieuwe liefde Anita Hegerland.
De Zweedse Hegerland werd in de jaren ’70 beroemd als kindersterretje door met Roy Black de Schlagerkraker ‘Schön Ist Es Auf Der Welt Zu Sein’ te zingen. Hegerland is knap, blond en rond conform de esthetiek van het vrouwelijk lichaam, maar kan als zangeres niet tippen aan Maggie Reilly. Haar stem is zo slap als die van Kylie Minogue. ‘Pictures In The Dark’ doet weinig tot niets in de Europese hitparades.
De tweede single ‘Shine’ verschijnt in 1986. Het vrolijke nummer is de tweede samenwerking tussen Mike Oldfield en Yes-zanger Jon Anderson. ‘Shine’ scoort nog minder dan zijn voorganger. Achteraf beschouwd zijn de singles twee voortekens die duiden op een periode van tegenspoed.
In oktober 1987 verschijnt Mike Oldfield’s nieuwe album ‘Islands’ waarvoor kosten noch moeite gespaard werden. De volledige kant-A bestaat uit het instrumentale tweeluik ‘The Wind Chimes’ dat naast moderne synthesizer- en sampletechnieken veel Aziatische invloeden bevat die verwijzen naar de ‘Killing Fields’-score. Kant-B bestaat uit ultra commerciële popnummers met vocale bijdragen van Bonnie Tyler, Anita Hegerland, Max Bacon en Mike’s ouwe mentor Kevin Ayers. Om singlesucces te garanderen, werden de nummers incidenteel geproduceerd met hulp van Geoff Downes, Michael Cretu [Enigma], oudgediende Tom Newmann en Alan Shacklock. Voor de Amerikaanse release van de single ‘Magic Touch’ wordt om contractuele reden zanger Max Bacon vervangen door Jim Price. In de videoclip is een rol weggelegd voor de Britse acteur George Webb die in de jaren ’90 de rol van ‘daddy’ speelde in de comedyserie ‘Keeping Up Appearances’.
‘Islands’ ontvangt vernederende kritieken. De muziekpers spreekt van overproductie en sloopt vooral de B-kant vanwege het offeren van de karakteristieke folkrock voor gepolijste popsongs. Het album verkoopt veel minder goed dan verwacht. In Britse charts bungelt het ergens in de middenmoot en ook het Amerikaanse succes blijft ver achter.
Om de verkoop op te krikken, komt in 1988 het videoalbum ‘The Wind Chimes’ op de markt met hypermoderne videoclips van alle vocale nummers [incl. ‘Shine’ en ‘Pictures In The Dark’] en een met Aziatische sfeerbeelden en computeranimatie ondersteunde videoclip van ‘The Wind Chimes’. Als extraatje worden de clips ‘Five Miles Out’ [een single uit 1982] ’Moonlight Shadow’ en ‘Shadow On The Wall’ toegevoegd.
‘The Wind Chimes’ [die ook op laserdisks verschijnt] wordt een nog grotere verkooptegenvaller dan ‘Islands’. Het woord promotietournee durft niemand in de mond te nemen. Mike moet het doen met enkele playbackoptredens voor televisie in o.a. Zweden, Italië, Spanje en Duitsland. Een plaag waarvan hij pas in 1993 met ‘Tubular Bells II’ en de overstap naar Warner zal worden verlost, want ook de albums na ‘Islands’ baren [wellicht onterecht] weinig commercieel succes.
Michel Scheijen
Ik wist het helemaal niet, maar bij nader onderzoek in de platenkast, zie ik dat ik alleen het titelnummer ken. Erg goed nummer trouwens. De voorgangers Five miles out, Crisis en Discovery zijn inderdaad heel andere koek! Interessant nieuws in elk geval. Ik ga toch eens luisteren.
Hallo Bas, bedankt voor je reactie. Als Oldfield-liefhebber vind ik een fantastisch album. Zowel de A- als B-kant. Verkeerde marketing zal de reden de teloorgang zijn. Ook lag Mike toen al overhoop met Virgin die meer commerciële koek claimden.