DE RUBRIEK ‘DE ZWARTE SCHIJF’ LAAT HET LICHT SCHIJNEN OVER ALBUMS DIE DE VERWACHTINGEN NIET WAARMAAKTEN, FLOPTEN OF WAAROVER DE MENINGEN STERK UITEENLOPEN. WAAR GING HET MIS? WAAROM BLEEF HET SUCCES ACHTER? WAT IS DE REDEN VOOR DE CONTROVERSE? EN WAAROM KREGEN SOMMIGE ALBUMS ACHTERAF TOCH EEN CULTSTATUS? MUSICOPHILIA GAAT OP ONDERZOEK.
ALBUM NR. 5 IN DE RUBRIEK: ‘TIME’ VAN FLEETWOOD MAC UIT 1995
Wie op Pinkpop 2019 Fleetwood Mac met Neil Finn en Mik Campbell een vreemde gewaarwording vond, wist niet dat vierentwintig jaar eerder de band met een nog vreemdere samenstelling verantwoordelijk was voor de grootste flop uit hun carrière: het album ‘Time’.
Voor de oorsprong van dit debacle maken we een tijdreis. Gitarist/alleskunner Lindsey Buckhingham bedankt ervoor om in 1987 met de beststeller ‘Tango In The Night’ op tournee te gaan. Hij wil zich volledig focussen op een solocarrière. Om dit enorme hiaat te vullen, worden voor de tournee twee gitaristen ingelijfd: Billy Burnette en Rick Vito. De samenwerking bevalt zo goed dat beiden een vaste bandplek krijgen.
Het eerste resultaat van de Buckingham-loze incarnatie is de Kerstsingle ‘As Long As You Follow’ die in 1988 op de verzamelaar ‘Greatest Hits’ terechtkomt. Twee jaar later verschijnt het nieuwe album ‘Behind The Mask’. De plaat is een matig aftreksel van ‘Tango In The Night’ en mist vooral de creatieve en productietechnische input van Buckhingham. Vito vertrekt in 1991, niet veel later gevolgd door Stevie Nicks vanwege interne strubbelingen. Christine McVie voelt zich ook niet meer op haar plek. De ellenlange tournees vallen haar steeds zwaarder en overweegt zich terug te trekken.
In een naïeve bui besluiten de kernleden Mick Fleetwood en John McVie tot verjonging. Naast de twee oudjes en Burnette bestaat Fleetwood Mac voortaan uit voormalig Traffic-gitarist Dave Mason en countryzangeres Bekka Bramlett. Christine McVie voegt zich met lood in de schoenen bij het gezelschap. Contractuele verplichtingen laten haar geen andere keus.
Van de nieuwe samenstelling verschijnt in oktober 1995 het album ‘Time’ waarop een wereldvreemde Fleetwood Mac te horen is. Het album klinkt naar geforceerde countryrock aangevuld met ballades die Christine McVie nog ergens bij het oud papier had liggen. De jonge Bramlett heeft zowel de aantrekkelijke looks als het stemgeluid van Stevie Nicks, maar mist als liedjesschrijver het mystieke kruid. Een belangrijke factor waarmee Fleetwood Mac zich van andere namen onderscheidde. Dave Mason’s meerwaarde blijft een onopgehelderd mysterie.
Technici Ray Kennedy en John Jones ondersteunen stamproducer Richard Dashut om het bastaardincarnatie-product tot een aanvaardbaar geheel te smeden. Tevergeefs: Fleetwood Mac zonder Nicks en Buckhingham is als een Tropisch zwemparadijs zonder water.
‘Time’ ontvangt vernietigende kritieken en verkoopt nauwelijks. Na een summier aantal optredens in de V.S. valt de samenstelling al binnen een jaar uit elkaar. Buckingham en Nicks keren 1997 terug op hun oude nest voor een reünietournee waardoor het klassieke Fleetwood Mac weer even een feit is.
Michel Scheijen
