DE RUBRIEK ‘DE ZWARTE SCHIJF’ LAAT HET LICHT SCHIJNEN OVER ALBUMS DIE DE VERWACHTINGEN NIET WAARMAAKTEN, FLOPTEN OF WAAROVER DE MENINGEN STERK UITEENLOPEN. WAAR GING HET MIS? WAAROM BLEEF HET SUCCES ACHTER? WAT IS DE REDEN VOOR DE CONTROVERSE? EN WAAROM KREGEN SOMMIGE ALBUMS ACHTERAF TOCH EEN CULTSTATUS? MUSICOPHILIA GAAT OP ONDERZOEK.
Album nr. 3 in de rubriek: ‘Slaves and Masters’ van Deep Purple uit 1990.
Als zanger Ian Gillan in 1987 voor de tweede keer met slaande deuren uit Deep Purple vertrekt, rukt hij de stekker uit de gevierde Deep Purple Mark II-samenstelling die in de eerste helft van de jaren ’80 haar renaissance beleeft. Ritchie Blackmore haalt zijn schouders op. Hij heeft het weer lekker alleen voor het zeggen. Er moet wel hernieuwde waardering komen, want het laatste album ‘Into The House Of Blue Light’ was geen hoogvlieger. Blackmore en het management hebben een plan.
De audities voor een nieuwe zanger lopen op niets uit. Survivor-frontman Jimi Jamison lijkt de geschikte kandidaat, maar kan vanwege contractuele verplichtingen niet overstappen.
Blackmore heeft nog een troef achter de hand. Hij laat zijn Amerikaanse Rainbow-maat Joe Lynn Turner overkomen om in hartje winter auditie te doen in een afgehuurd chalet in Vermont. Tijdens de uitvoerige jamsessie komt ook diens kwaliteit als tekstschrijver aan het licht. Band en management zijn het unaniem eens: Joe Lynn Turner wordt de nieuwe Deep Purple-zanger.
Omdat Turner met Blackmore en bassist Roger Glover een Rainbow-verleden deelt, bewerkstelligt de keuze voor de nodige opschudding bij de hardcore fans. Wat moet dit voorstellen? ‘Deep Rainbow’? Wordt Deep Purple de zoveelste hardrockband die haar roots offert voor een gestroomlijnd Amerikaans geluid?
De zorgen van de fans blijken terecht, want ‘Slaves and Masters’ klinkt alsof de opnametape lange tijd in de Badedas lag. Het songmateriaal deugd, maar de productie is te clean en te steriel voor Deep Purple-begrippen. Zelfs van de heavy riffs zijn de scherpe randen beleidsmatig afgevijld. Op aandringen van Turner meet de band zich zelfs een fancy imago à la Bon Jovi aan dat correspondeert met de nieuwe sound.
‘Slaves and Masters’ verkoopt teleurstellend ondanks dat MTV Europe de singles ‘King Of Dreams’, ‘Fire In The Basement’ en ‘Love Conquers All’ structureel promoot. De tournee is wel een succes, maar voorkomt niet dat het plan van een catchy Deep Purple mislukt.
Nog voordat de opnamesessies voor een nieuw album beginnen, gooien drummer Ian Paice en toetsenist Jon Lord de kont tegen de krib. Ze zijn solidair met hun fans: Deep Purple is geen gestylde hardrockband voor het MTV-publiek. Deep Purple is er voor de potige hardrocker in spijkerjas! De heren willen Ian Gillan terug en indien mogelijk een positief banksaldo.
RCA-records ziet de bui al hangen en vreest dat Blackmore vertrekt. Juist nu hij met Turner en Survivor’s Jim Peterik een stapel melodieuze rocksongs schreef voor de opvolger. Blackmore wil inderdaad opstappen als Ian Gillan terugkeert, maar de enorme zak poen die RCA hem biedt voor het vijfentwintigjarig Deep Purple Mark II-jubileum plus nieuw album oogt erg lekker. Hij herziet zijn besluit.
Turner krijgt oneervol ontslag, Gillan keert terug, en met het grillige ‘The Battle Rages On’ viert Deep Purple Mark II haar jubileum.
Over ‘Slaves and Masters’ zijn de meningen nog steeds sterk verdeeld. Het is geen onderdeel van de Deep Purple remaster-reeks waarvan de eerste helft in 1995 en de tweede helft in 1999 verschijnt. Het Britse Hear No Evil-label verleent het album in 2013 eerherstel in de vorm van een remaster-uitgave met als bonustrack de B-kant ‘Slow Down Sister’. Jammer genoeg ontbreekt ‘Fire Ice & Dynamite’ dat geschreven werd voor de gelijknamige film met Roger Moore. Een gemiste kans om Deep Purple’s kortstondige Joe Lynn Turner-fase in één keer te completteren.
Michel Scheijen
