AUDIO-DIGITALE PANNE

Mijn versterker had al geruime tijd opstartmoeilijkheden en toen ook nog de cd-speler mijn muzikale vitaminen niet meer slikte, was paniek in de tent. De versterker was nog niet eens zo’n groot probleem. Nu je supercool bent als je met analoge apparatuur muziek luistert, word je dood gesmeten met betaalbare kwaliteitsversterkers en andere retro-apparatuur. Een nieuwe cd-speler zou eigenlijk ook geen issue zijn, ware het niet dat die van mij een aantal unieke functies heeft. Eentje daarvan is de sub-index knop. Een knop waarmee je in een lang nummer dat bestaat uit enkele digitaal geïndexeerde segmenten, kunt skippen. Je hoeft dus niet de fast forward-knop te gebruiken om je favoriete stuk te luisteren. Een aantal cd’s in de genres klassiek en elektronisch die meestal ellenlange nummers bevatten, werden op die manier geproduceerd. Ook bestaan er slechts een paar cd-spelers met deze speciale functie. Waaronder de mijne.

Na een zoektocht vond ik op internet iemand in de regio Zuid Limburg die audioapparatuur repareerde. Een mailtje waarin ik duidelijk mijn casusproblematiek verwoordde, werd positief beantwoord en zo vertrok ik op een donderdagochtend om half tien ’s morgens naar…Borgharen.

Na het passeren van de cultsluis bereikte ik via enkele uitgestorven zijstraten de net zo uitgestorven Borghaarse dorpskern. Zulke gehuchten doen mij altijd denken aan het dorp waar Pipi Langkous met een koffer vol geld het pittoreske winkelcentrum op stelten zet. Ooit was het hier net zo’n bedrijvigheid als in die film. De vage letterafdrukken op de winkeldeuren en de afgebladderde verfresten langs de etalagekozijnen waren het enige wat aan die tijd herinnerden.

De TomTom navigeerde naar Kerkstraat 10 waar ik een stuk verderop parkeerde tegenover de speelplaats van een basisschool die naast een kerk lag. De torenklok sloeg tien uur en overstemde kort het gekrijs van ravottende kinderen. Het pand van bestemming had geblindeerde ramen en deuren en zag er verlaten uit. Ik was sceptisch of mijn audio-digitale panne op deze plek daadwerkelijk kon worden verholpen. Ter controle wilde ik voorzichtig de winkeldeur openen, maar op datzelfde moment stapte een baardig havermelk-knotje met een Blaudzun-bril op de snufferd [ongetwijfeld een GroenLinks-stemmer] met een versterker en een speakersetje naar buiten. Ironisch dat een typetje waar je doorgaans een grote boog omheen maakt op zo’n moment een gevoel van geruststelling opwekt.

Een minuut later stond ik voor de toonbank van een ruimte volgepakt met een halve eeuw audio- en videogeschiedenis. Op een tafel lag een enorme flatscreentelevisie die helemaal uit elkaar was gehaald. Het apparaat lag erbij als het opengescheurde kadaver van een Afrikaanse buffel waaraan zich een leeuwenfamilie tegoed had gedaan. Ergens in een hoek zag ik een witgrijze oscilloscoop met beeldscherm. Zo eentje die Tangerine Dream in de jaren 80 in hun modulair systeem hadden ingebouwd. Overal stonden cassettedecks, platenspelers, cd-spelers, speakers en al het andere in het kader audio en video, te wachten op hun reparatie. Vanuit het perspectief van de eenentwintigste eeuw werd hier monnikenwerk verricht.

Een vriendelijke, midden zestiger genaamd Jack noteerde de technische mankementen en mijn naam, adres en telefoonnummer. Hij beloofde over een aantal dagen de kostenindicatie door te bellen zodat ik een besluit kon nemen. Na drie dagen hoorde ik een bedrag waarover ik niet hoefde na te denken. Ik gaf groen licht ter reparatie.

Een week later haalde ik mijn apparatuur op. Jacks verklaring van wat er allemaal mankeerde en wat hij eraan had gedaan, beantwoordde ik bevestigend: “Oh, ja! Dat vermoedde ik al.” Ik begreep er niets van, want ik ben zo atechnisch als een ooievaar en niet voor niets in de gezondheidszorg gaan werken. Het had geen verschil gemaakt als hij de materie in het Latijns had geduid. Maar omdat ik groot ontzag heb voor de uitstervende Willy Wortels van deze wereld die met handige handen doen repareren, reviseren, moderniseren, saneren en restaureren, kun je op z’n minst laten blijken dat je luistert. Als extra waardering gaf ik fooi.

’s Avonds luisterde ik naar ‘Royal Festival Hall’- Vol. II van Klaus Schulze. In drie kwartier klokkende prijsnummer ‘Ancient Ambiance’ skipte ik naar het segment ‘Dusy Spiderwebs and A Shorn Monk’ om glimlachend aan Jack te denken.

Michel Scheijen

www.jackcoomans.nl