ARME MIKE MANGINI

Sinds het nieuws over de terugkeer van Mike Portnoy bij de Dream Theater, denk ik regelmatig aan Mike Mangini die na dertien jaar genoodzaakt is te vertrekken. Ik weet dat het nieuws al een tijdje oud is, maar het laat me niet los.

Natuurlijk ben ik blij met de terugkeer van Portnoy. Hij is meer dan slechts één van de oprichters van het progmetalinstituut Dream Theater. De geboren New Yorker was het vleesgeworden creatieve brein en centrale zenuwstelsel dat de band vanachter de drumburcht aanstuurde. Een cruciaal element dat werd gemist toen hij uit Dream Theater stapte. Daarnaast behoort hij tot de allerbeste drummers die de muziekwereld rijk is. Een technisch zwaargewicht dat zes armen lijkt hebben en hypercomplexe maatsoorten met het grootste gemak van zich af slaat. Terwijl de snaredrum roffelt en de basdrum bonkt, tikt Mike op de hi-hat het bizarre ritme van zoiets als een druppelende badkamerkraan. Wis- en natuurkunde op een drumstel.

Toen in 2010 zijn vertrek uit Dream Theater wereldkundig werd, dacht ik hetzelfde als ieder ander fan: Wie gaat in hemelsnaam deze mastodont vervangen? Wie durft zijn plek in te nemen? Is Mike Portnoy überhaupt te vervangen? Er brak een periode aan dat ik vreesde voor het einde van Dream Theater.

Toch vond de band een capabele vervanger in de persoon van Mike Mangini. De Amerikaan met Italiaans bloed kwam in 2011 als winnaar uit de bus in een ferme krachtmeting met de groten der aarde: Virgil Donati, Thomas Lang, Derek Roddy, Marco Minnemann en het Braziliaans drumbeest Aquiles Priester. Filmopnames van de audities werden toegevoegd aan de luxe editie van het Dream Theater-album ‘A Dramatic Turn Of Events’. Op het moment dat de band voor Mangini kiest, wordt deze zo emotioneel als iemand die hoort dat hij voorgoed genezen is van een dodelijke ziekte.

Mangini zat nog niet goed en wel achter het drumstel of hij werd met de nodige kritiek om de oren geslagen. In vergelijking met Mike Portnoy vonden de fans zijn spel te strak, te gekunsteld, en weinig creatief. Wat ook niet hielp, is dat de eerste drie albums met hem niet te boek staan als de opzienbarendste Dream Theater-werken. Dieptepunt in deze reeks is ‘The Astonishing’ uit 2016. Een conceptalbum gebaseerd op een door gitarist John Petrucci verzonnen fantasy/sciencefictionverhaal. Alsof de wereld niet genoeg heeft aan ‘Lord Of The Rings’ en ‘Game Of Thrones’.

Met het agressieve ‘Distance Over Time’ uit 2019 en het gelijk sterke ‘A View From The Top Of The World’ twee jaar daarna, herpakte de band zich. Kritiek op Mangini was er nog wel, maar minder en milder dan voorheen. De fans leken hem toch te accepteren. Volkomen terecht! Live beeldmateriaal toont een kanjer van een drummer die gefocust en gedisciplineerd zijn partijen speelt. Ook die van Mike Portnoy. Partijen waarvoor je met de discipline van een Tibetaanse monnik moet oefenen als een beest.

Wat mij bezighoudt, is of alle moeite, focus, en kundigheid van Mike Mangini niet voor piet snot geweest zijn. Je ploetert je dertien jaar te barsten, hebt eindelijk de erkenning van fans, en ineens mag je vertrekken. Schiet mij maar lek! Het schijnt dat in een contractclausule was vastgelegd dat Mangini bij een terugkeer van Portnoy zijn plek zou moeten afstaan. Ik weet niet of dit klopt. Ik mag het hopen. Ik hoop ook dat hij een waardig afscheid krijgt voor zijn bewezen diensten en tomeloze inzet. Voor mijn part een bonte afscheidsreceptie met fans, management, tourpersoneel en de bonzen van de platenmaatschappij. Als er één muzikant is die ‘a very big thank you’ verdient, is het Mike Mangini.

Het ga je goed, Mike. Bedankt voor je fantastisch drumspel en ik zie je graag terug in een project waar weer het uiterste van een drummer gevraagd wordt.

Michel Scheijen