ANTI-EMO SPRAY

We stonden in de rij voor een pretpark toen de schoolvriendin van onze puberdochter een flesje zelfgemaakte anti-emo spray uit haar jaszak haalde. Ik kon het niet helpen, maar ik moest zo hard lachen dat andere mensen in de rij me aanstaarden alsof ik een epileptisch aanval kreeg.

De spray was een middel om emo-typetjes op afstand te houden. In de klas [zo zei ze] verziekten emo’s de sfeer. Ze zijn altijd sikkeneurig, doen nergens aan mee, zonderen zich af, vinden niets leuk, en hebben op alles en iedereen commentaar. Een klassiek voorbeeld van clashende puberculturen waar je je verder niet druk om moet maken. Toch begreep ik haar. Heel goed, zelfs!

In mijn jaren van voortgezet onderwijs [jaren 90] had je de alto’s [grunge/indie-rockers] die het niet konden uitstaan dat anderen wel een plezierig leven hadden. Met muziek en kleding keerden ze zich af van alles wat leuk, gezellig en in hun optie decadent was. Het waren meestal jongens met een ego zo groot als een Airbus A-83. Door niet met de modestroom mee te zwemmen, waanden ze zich superieur en eminent en juist door fancy ontberingen pretendeerden ze dat ze eigenlijk ‘beter’, ‘eerlijker’ en ‘bewuster’ leefden. Ironisch dat juist zij degene waren die zich op schoolfeesten straalbezopen misdroegen en met Carnaval de handen niet thuishielden als meiden op armlengte afstand waren.

Dat ik op diverse stage- en werkplekken soortelijke ervaringen opdeed, maakte het er niet beter op. Alto’s, indie-rockers…of emo’s zoals dat nu heet, waren negen van de tien keer gebakken lucht-verkopers die carrière maakten over de rug van anderen. Grote woorden, grote waffel, slimme ideeën, maar anderen laten rennen. Werken stond niet in hun woordenboek. Het waren stiekemerds, klaplopers, slijmballen en kontenkruipers die het hardst lachten over de grappen van de baas. Al waren die vaak nog zo slecht.

Door de jaren heen werden deze negatieve ervaringen ingesleten vooroordelen tegenover alles wat met indie-rock van doen heeft. Ja, ik weet; een muziekstroming automatisch associëren met een type mens dat afkeer bij je oproept, is net zo stom als alle buitenlanders over één kam scheren. Door ervaringen wist ik niet beter en liet dat merken ook. Zo maakte ik een stagiaire-verpleegkundige ooit wijs dat het dragen van een Bloc Party-shirt op de werkvloer negatieve gevolgen kon hebben voor haar eindbeoordeling. De hele stageperiode droeg ze het shirt niet meer. Heel lullig, maar ik kon het geintje niet onderdrukken.

Gelukkig gaat het de laatste jaren beter dankzij een aantal muziekmakkers die niet vies zijn van een indie-plaatje of twee, drie, vier. Wat helpt, is dat het super-sympathieke kerels zijn zonder ego en dat ze een groot gevoel voor humor/zelfspot hebben. Ze doen ook niet neerbuigend over muziek die lijnrecht tegenover die van hun staat. Mijn aanzien ten overstaan van indie-rock of verwante stromingen is veel milder dan ooit. Dat is beter voor mezelf en de wereld om me heen.

Al had ik dat flesje anti-spray in de jaren 90 best willen hebben.

Michel Scheijen