We stonden in de rij voor een pretpark toen de schoolvriendin van onze puberdochter een flesje zelfgemaakte anti-emo spray uit haar jaszak haalde. Ik kon het niet helpen, maar ik moest zo hard lachen dat andere mensen in de rij me aanstaarden alsof ik een epileptisch aanval kreeg.

De spray was een middel om emo-typetjes op afstand te houden. In de klas [zo zei ze] verziekten emo’s de sfeer. Ze zijn altijd sikkeneurig, doen nergens aan mee, zonderen zich af, vinden niets leuk, en hebben op alles en iedereen commentaar. Een klassiek voorbeeld van clashende puberculturen waar je je verder niet druk om moet maken. Toch begreep ik haar. Heel goed, zelfs!

In mijn jaren van voortgezet onderwijs [jaren 90] had je de alto’s [grunge/indie-rockers] die het niet konden uitstaan dat anderen wel een plezierig leven hadden. Met muziek en kleding keerden ze zich af van alles wat leuk, gezellig en in hun optie decadent was. Het waren meestal jongens met een ego zo groot als een Airbus A-83. Door niet met de modestroom mee te zwemmen, waanden ze zich superieur en eminent en juist door fancy ontberingen pretendeerden ze dat ze eigenlijk ‘beter’, ‘eerlijker’ en ‘bewuster’ leefden. Ironisch dat juist zij degene waren die zich op schoolfeesten straalbezopen misdroegen en met Carnaval de handen niet thuishielden als meiden op armlengte afstand waren.

Indie-rocker: de gangmaker op elk feestje. Het gezellige knalt ervan af!

Dat ik op diverse stage- en werkplekken soortelijke ervaringen opdeed, maakte het er niet beter op. Alto’s, indie-rockers…of emo’s zoals dat nu heet, waren negen van de tien keer gebakken lucht-verkopers die carrière maakten over de rug van anderen. Grote woorden, grote waffel, slimme ideeën, maar anderen laten rennen. Werken stond niet in hun woordenboek. Het waren stiekemerds, klaplopers, slijmballen en kontenkruipers die het hardst lachten over de grappen van de baas. Al waren die vaak nog zo slecht.

Door de jaren heen werden deze negatieve ervaringen ingesleten vooroordelen tegenover alles wat met indie-rock van doen heeft. Ja, ik weet; een muziekstroming automatisch associëren met een type mens dat afkeer bij je oproept, is net zo stom als alle buitenlanders over één kam scheren. Door ervaringen wist ik niet beter en liet dat merken ook. Zo maakte ik een stagiaire-verpleegkundige ooit wijs dat het dragen van een Bloc Party-shirt op de werkvloer negatieve gevolgen kon hebben voor haar eindbeoordeling. De hele stageperiode droeg ze het shirt niet meer. Heel lullig, maar ik kon het geintje niet onderdrukken.

Gelukkig gaat het de laatste jaren beter dankzij een aantal muziekmakkers die niet vies zijn van een indie-plaatje of twee, drie, vier. Wat helpt, is dat het super-sympathieke kerels zijn zonder ego en dat ze een groot gevoel voor humor/zelfspot hebben. Ze doen ook niet neerbuigend over muziek die lijnrecht tegenover die van hun staat. Mijn aanzien ten overstaan van indie-rock of verwante stromingen is veel milder dan ooit. Dat is beter voor mezelf en de wereld om me heen.

Al had ik dat flesje anti-spray in de jaren 90 best willen hebben.

Michel Scheijen

(Visited 183 times, 1 visits today)

Dit bericht heeft 10 reacties

    1. Michel

      Hallo Johnny,

      Bedankt voor je reactie. Heb je ook zulke nare ervaringen met mensen die van een een bepaald type muziek houden?

      Michel

  1. Erik Neuteboom

    Haha, mooi verhaal Michel, zie het allemaal helder voor me, al die enge types, soort depri-narcisten?

    1. Michel

      Hallo Erik,

      Bedankt voor je reactie.

      Ja, zo kun het het wel stellen. Ik ben helemaal niet zo. Ik gun ieder zijn muziekplezier in welk genre dan ook. Neerkijken op basis van genre, nee…zo ben ik niet.

      Alle goeds,

      Michel

  2. Robert

    Damn right! Ik ging hard op de alternatieve muziek in de 90’s, want mijn God wat een tranendal was het voor de rest in de Top 40 destijds. Ja ik was onaangepast en waanzinnig pretentieus, en ik heb daar zero nada nul bedenkingen bij. Ik werd met de nek aangekeken door de types die elk weekend in de locale disco stonden te housen. Het was pas in de alto scene dat ik mijn eigen plek en daarmee een stuk identiteit ontdekte. Jij noemt dat ego, ik noem dat afzetten en een alternatief tonen. Sterker nog, een groot aantal van de albums in de alternatieve hoek van de 90’s behoren tot het beste wat er ooit is uitgebracht.

    1. Michel

      Hallo Robert,

      Dank voor je reactie.

      Ik beweer helemaal niet dat het slechte muziek is/was en wellicht was jij iemand met wie ik het wel goed kon vinden. Wat mij tegenstond is dat een klein groepje het voor een grote groep verpestte en alles wat anderen wel boeide of leuk vonden, gewoon afkraakten. Naar mijn mening hadden die types een probleem met hunzelf. Zeker mag iemand zichzelf zijn of een ander weg kiezen. Ieder zijn eigen ding. Maar laat anderen lekker met rust en hun ding doen.

      Maar…we hebben het over de middelbare schooltijd en zo. Andere leeftijd, andere inzichten [wat je inzichten kunt noemen]. Ha! Ha! Gelukkig zijn we nu ouder en wijzer. Ha! Ha!

      Alle goeds…

  3. Liene Jamar

    Ik wil graag de credit 😌
    Gr Liene

    1. Michel

      Hallo Liene,

      Ha! Ha! Kan ik me voorstellen. Ik noem uiteraard nooit namen vanwege privacy-redenen. Wel heel veel dank voor je inspiratie, want het werd tijd dat ik weer iets op mijn website publiceerde. Ik wist alleen niet hoe of wat. Je mag de link gerust op een social media-platform publiceren met als toevoeging ‘Ik was de inspiratie voor dit artikel’…of zo.

      Alle goeds,

      Michel

  4. John

    Alto’s [grunge/indie-rockers], Jaja. Ik loop ze vandaag de dag ook nog wel eens tegen het lijf. Net pakje aan, tesla etc.

    1. Michel

      Hallo John,

      Bedankt voor je reactie.

      Ik ben blij dat ik altijd mezelf ben gebleven ongeacht naar welke muziek ik luister.

      Michel

Geef een reactie