Ben ik blij met de aankondiging van het nieuwe ABBA-album ‘Voyage’? Absoluut! Na jaren van speculaties, halve beloften en uitstel is het op 05 november van dit jaar eindelijk zover.
Nee, ik ben niet sarcastisch. Buiten mijn liefde voor progrock, hardrock/metal en elektronische muziek krijg ik het ook warm van ABBA. Ik ben ermee opgegroeid. Mijn jongste zus maakte het onmogelijk om je thuis te verstoppen voor de liedjes, en ik ben blij dat ik dat nooit gedaan heb.
Ik mag bijna elke ABBA-titel, maar als muziekliefhebber die wat meer uitdaging zoekt, vind ik hun laatste album ‘The Visitors’ uit 1982 het allerbeste. Thematisch kregen de liedteksten meer diepgang en Björn en Benny stoeiden met moderne apparatuur en dito productiefratsen. Het potentieel was nog lang niet uitgehold, maar toch klapte het boek dicht voor de komende 39 jaar.
In die eeuwigheid deed men alles om nieuwe generaties te laten proeven van ABBA-muziek. Naast de bulk verzamelalbums [waarvan de 4CD-box ‘Thank You For The Music’ uit 1994 de Heilige Graal is] ontstonden de nodige artistieke initiatieven. Erasure met de ‘ABBA-Esque’ EP uit 1992, de Australische coverband Björn Again die het met hun komische act zelfs tot het Glastonbury Festival schopte, en de Pokemon-generatie herinnert zich beslist de A-Teens.
Bedenkelijke initiatieven als je het mij vraagt, maar de weerzinwekkendste kots is toch wel het ‘Mama Mia’-tweeluik gebaseerd op het gelijknamige musical uit 1999. Deze typische chickflicks, waarin de liedjes op een paradijselijk eiland worden vertolkt door o.a. Pierce Brosnan, Meryl Streep en…God sta ons bij…Cher, beroven de ABBA-status van elke artistieke waardigheid. Het is een nachtmerrie om te zien hoe de liedjes op vernederende wijze vervallen tot partydeuntjes voor vrouwenhappenings zoals babyshowers, Mylène-party’s, en vrijgezellenavonden die bij het zwakke geslacht meestal eindigen met een straalbezopen karaoke-act van ‘Take A Chance On Me’.
Het feit dat Björn en Benny onder het motto ‘ABBA introduceren voor een nieuwe generatie’ medewerking verleenden aan deze commerciële rotzooi, maakte het nog veel erger. Ik geloofde dat niet en vond het twee geldgeile penozegasten die hun geesteskind prostitueerden.
De presentatie van afgelopen vrijdag maakte me toch weer blij. Niet dat het mijn mening over ‘Mama Mia’ veranderde, maar dat de band met een muzikaal statement ABBA voortzet, lijmt de breuk tussen Björn en Bennie en mij. De titels van de nieuwe nummers ‘Do I Have It In Me?’ en ‘I Still Have Faith In You’ zijn vanuit dat opzicht spreekwoordelijk. Ik heb alle vertrouwen dat ze het nog in zich hebben. Zolang ze een derde ‘Mama Mia’ maar achterwege laten!
Michel Scheijen
